Wat als het allemaal anders loopt dan je zou willen? Wat als je denkt dat dingen op een bepaalde manier moeten lopen omdat je het zo gewend bent? Of omdat je denkt dat het zo hoort? Zowel in grote als kleine dingen. En het loopt dan toch anders….

Vast zitten in bepaalde structuren. Niet weten hoe het anders kan. Niet meer kunnen voelen wat je eigen behoeftes zijn.

Onze kinderen weten heel goed dat het anders kan en mag. Het hoeft niet zoals ‘het hoort’, er zijn altijd meer mogelijkheden. Dat willen ze ons leren. Ze doen dat echter misschien op een voor ons onhandige manier. Maar dat zegt meer over ons dan over onze kinderen. Zij geven alleen maar aan dat ze ergens behoefte aan hebben. En wij denderden daar met een bulldozer over heen want ‘nee zo hoort het niet’.

Fuck die heilige huisjes. Is maar een schijnveiligheid!

Veiligheid aan de buitenkant. De echte veiligheid vind je in jezelf. Als je voelt dat je mag zijn wie je bent! Met al je hebbelijkheden en onhebbelijkheden.

Dit is wat onze kinderen willen en aangeven, maar geldt in principe voor iedereen! Velen van ons worstelen met het gevoel er niet te mogen zijn zoals ze zijn. Verdrongen gevoelens. Onbewust worden er generaties lang dingen doorgegeven die ons niet dienen te leven vanuit het hart. Vroeg of laat komt er een moment dat het onvermijdelijk wordt hier aan toe te geven.

Zak terug in dat gevoel. Laat het er zijn. Je moet het voelen voordat je het kunt loslaten. Voelen in het NU. Wat er dan op dat moment is. Daar je uiting aan geven. Doen kinderen ook. Die huilen bijvoorbeeld ’s nachts ook omdat er een bepaalde behoeften is, niet om jou met opzet uit je slaap te halen. Daar zijn ze echt niet mee bezig. En zo zijn er nog heel veel voorbeelden. Daarin spiegelen ze de behoefte die ergens diep van binnen bij jezelf zit.

Het enige zekere wat je hebt wanneer het anders loopt dan je wil, is het moment. En het gevoel wat het met zich mee brengt en hoe jij daar op reageert.  Alles wat geweest is heb je geen invloed meer op, maar ook niet in wat komen gaat. Het gaat nooit zoals je het vooraf bedenkt. Zoals je denkt dat het hoort… Laat er zijn wat er op dat moment is. Misschien verrast het leven je nog wel met wat er zich dan vervolgens aandient…

Als je dat kunt en doet, kijk je met hele andere ogen naar je kind (en het leven) en kan de projectie er uit gehaald worden. Dan hoeft het kind zich niet meer bezig te houden met jouw geluk en kan het zijn eigen pad bewandelen. En jij jouw pad!

Al het gedrag heeft een reden. Het is geen onwil, maar onmacht! Er zit een dieper liggende behoefte onder. Ga daar naar op zoek en je kunt jezelf zijn. En je kind ook!

“Als je loslaat hoe het hoort, vind je de vrijheid te tonen wie je bent en waar je voor staat”.

“Alleen met het hart kun je goed zien. Het wezenlijke is voor de ogen onzichtbaar”.

Deze vlog toont hoe ik de spiegel kreeg in loslaten van hoe het hoort. Hoe mijn kind meer tijd nodig had om bepaalde (leuke) prikkels te verwerken voordat ze weer naar school kon. En hoe mooi het is als een juf het begrijpt en alleen maar zegt dat ze welkom is wanneer ze er aan toe is om te komen!

Ben jij je bewust van je eigen gedrag? Van jouw behoeftes? Jouw gedachten? Jouw overtuigingen? Zijn er bij jou wellicht nog onverwerkte emoties, een dieper liggend gevoel wat je onbewust op je kind projecteert? Dat is wat er namelijk vaak gebeurt wanneer het niet lekker loopt tussen jou en je kind.

We cijferen ons snel weg omdat het veel makkelijker is om te geven dan te ontvangen. Dat hebben we ook niet geleerd. Als je iets wilde nemen, voor jezelf opkwam, het anders wilde doen, dan werd het gezien als opstandig en volgde er vaak straf of een oordeel of een afwijzing. Of wanneer je je emoties liet zien (verdriet, boos, lachen) moest je maar normaal doen of mocht je je niet aanstellen.

Wat zou er gebeuren als jij dat gaat doen wat jou toekomt? Als jij uit je schaduw zou stappen, je ego zou laten varen en in het licht zou gaan staan? Vind jij jezelf de moeite waard om die keuzes te maken die jou ook echt toekomen. Jou goed doen! En wat geef je je kinderen dan mee? Precies, de ruimte om te mogen groeien tot wie ze zijn.

Hoe komt het dan dat we dit vaak juist niet doen? Angst. Angst omdat we dan diep in onszelf mogen gaan kijken. Angst voor wat we dan tegen komen. Angst voor het gekwetste kind in ons. We rennen liever weg dan dat we dat gaan doen. Echter blijf je die emotionele bagage met je mee sjouwen en projecteer je deze onbewust op je kind.

Mag je kind bijvoorbeeld pijn hebben? Fiets vallen-pijn of een teleurstelling voelen of afwijzing omdat hij niet mee mocht spelen. Mag een kind huilen, echt verdriet hebben? Of boos zijn? Of heb je de neiging om het maar op te lossen? Zodat het weg is, want dan heb jij er geen last meer van.  Onbewust zit hier de projectie en mag het kind dus niet zijn eigen pijn voelen. We voeden onze kinderen op om te vluchten van pijn. Beetje bij beetje geeft het kind zijn authentieke bestaan op en gaat zich aanpassen.

Totdat de ouder een wake-up call krijgt. En die komen er steeds meer. We gaan een nieuwe tijd tegemoet waarin onze kinderen laten zien dat het echt anders mag en kan.

Niet makkelijk. Vergt hard werken en een sterk hart. Je komt thuis bij jezelf, bij je eigen authentieke zelf. Geef jezelf toestemming naar jezelf te luisteren. Jij geeft jezelf je eigenwaarde, niemand anders. Jij hebt het recht om hier te zijn! Jij hebt het recht om vriendelijk en zacht met jezelf om te gaan!

Dit is wat onze kinderen ons willen zeggen. Ik draai het dus om. We hoeven onze kinderen niet op te voeden. Onze kinderen zijn een spiegel waardoor we onszelf kunnen opvoeden. Onszelf de moeite waard gaan vinden. In onze kracht gaan staan en van daaruit keuzes gaan maken.

Wat heb je dan als ouder te doen? Word je bewust van je schaduw;  voel, doorvoel en verwerk je onverwerkte gevoelens, neem verantwoording voor je eigen gedrag en laat dan je licht schijnen!

Laat je ego los. Dat is niet wie je bent. Je bent veel meer dan dat!

Zo en hoe zit dat dan met deze vlog. Ik heb mijn pijn doorvoeld, heb mijn tranen gevloeid en soms nog. Ben me meer en meer bewust van waar mijn behoeftes liggen. Neem verantwoording voor mijn gedrag, mijn behoeftes en maak van daaruit keuzes. Zorgen voor de juiste balans.

Zonder oordeel naar mijn kind. Laat het gevoel er zijn. Geen bla bla, geen oplossingen, alleen voelen en laten voelen. 

Soms moeten we door de modder om weer ruimte en zachtheid te ervaren. Opvoeden is niet altijd even makkelijk. We zijn dan zo met het kind bezig en vergeten onszelf. In dat laatste zit de kern om van opvoeden weer iets moois te maken. Als je jezelf vergeet en alleen maar met die ander bezig bent zet je jezelf op slot. Je wilt dat die ander zich anders gaat gedragen want dan gaat het met jou ook goed. In de opvoeding gaat het er juist om dat jij je als ouder of professional anders gaat gedragen. Zonder oordeel naar jezelf en de ander kijken en reageren. Jij maakt het verschil in het contact!

Nog een nachtje slapen en dan is het pakjesavond! Houden jullie kinderen het nog vol? En jijzelf?

De bedoeling is dat het een leuke tijd is, maar door de vele keuzes aan speelgoed en overkill aan activiteiten rondom Sinterklaas, loopt de spanning behoorlijk op bij de kids. Of misschien ook wel bij jou als ouder?

Ren je op het laatste moment nog even snel de winkel in om toch nog net dat ene cadeautje te halen of staat alles al lang klaar, ingepakt en wel? Wat het ook is, het is goed. Iedereen doet het op zijn eigen manier. Zorg er wel voor dat je eigen verwachtingen een leuke pakjesavond niet in de weg staan. Geniet van het samen zijn!

Als een kind treuzelt en jij ergert je hieraan, mag jij een versnelling terug. Snel, snel, snel kan een kind sowieso niet bijbenen. Het heeft verwerkingstijd nodig om van de ene activiteit naar de andere te gaan.

Even mee treuzelen helpt. Tel in je hoofd maar tot vijf (of soms nog wat langer). Je denkt misschien dat je daardoor te laat op school komt en vervolgens ook nog te laat op je werk. Of dat een bepaalde activiteit niet af komt op school of kinderdagverblijf. Is dat werkelijk zo? Ik denk dat wanneer je even mee 'treuzelt' je meer rust brengt bij jezelf en daarmee ook je kind. Vervolgens loopt datgene wat je WIL doen veel makkelijker. Is er echt contact! Zie, hoor en voel je veel beter wat je kind wil en wat jij wilt.

Achter het behang plakken! 
Een spreekwoord wat aangeeft iemand heel vervelend te vinden, waardoor je het liefst even helemaal niets meer met hem of haar te maken zou willen hebben.

Best een heftige als ik het zo lees. Want als het gaat over een kind duw je hem/haar weg, wijs je hem of haar af in wie hij/zij is. Niet echt de bedoeling lijkt mij.

Oplossen? Deel 2.

Deel 1 ging over dat we dingen vaak willen oplossen voor ons kind. Zeker wanneer het verdriet heeft of boos is. Door dit niet meer op te willen lossen en het gevoel te erkennen, lost het probleem vaak al snel op.

Maar wat als je het gevoel niet kunt erkennen? Omdat je niet weet wat er achter zit? Dan is het DAT! Dan weet je het even niet en mag dat er ook zijn. Dat is ook oké. Meer dan oké. Je geeft je kind de ruimte te mogen voelen. En dat is heel waardevol!

Oplossen? Deel 1

Vaak willen we alles oplossen voor onze kinderen. We willen het leuk maken als ze verdriet hebben, ze afleiden, ideeën aandragen zodat ze niet meer verdrietig (of boos) hoeven te zijn. Echter geven we ze daarmee geen ruimte om te mogen voelen wat ze voelen. Of om zelf tot een oplossing te komen. We geven ze er juist nog wat extra prikkels bij met onze goede bedoelingen...

Als het gevoel (wat het dan ook is) er mag zijn lost het probleem zich vaak vanzelf op. En is het eigenlijk geen probleem. Maken wij er als volwassenen een probleem van. Want waarom zou ons kind geen verdriet mogen voelen of boos mogen zijn? Dat heeft met ons te maken. Het gevoel erkennen en het er laten zijn maakt een enorm verschil in het contact, de verbinding en geluksgevoel van het kind én de ouder. Daar groei je allebei van!

Aanvulling op vlog: van herkennen naar erkennen - van je hoofd naar je hart

Wat als je al flink aan het werk bent met jezelf? Als je de herkenning en erkenning al voorbij bent en het gaat nog niet zoals je wilt? Je kind stuitert regelmatig nog alle kanten op of laat ander gedrag zien wat jij niet prettig vind. Een kind moet soms sowieso even kunnen stuiteren om zichzelf te ontladen. Het kan ook zijn dat je het zelf misschien wel nodig hebt... (de bekende spiegel).

Geduld en vertrouwen helpt. Hoe lastig ook. I know!

Van herkennen naar erkennen. Of van je hoofd naar je hart.

Vaak weten we eigenlijk al langer dat je een beetje aan het aanmodderen bent. Het kan op verschillende fronten niet lekker lopen en ondertussen vragen je kinderen ook om aandacht. Je probeert alle ballen in de lucht te houden en gaat maar door (en door). Ondertussen projecteer je onbewust je onrust op je kind. Niet echt prettig voor de gezinssfeer.

Je leest het een en ander of je hoort eens wat (leuke vlogs van opvoedpraktijk BOEM, hihi). Je herkent je er eigenlijk wel in. Toch blijf je nog in je hoofd hangen. Totdat het niet langer meer kan. Waarschijnlijk heeft je kind al diverse pogingen ondernomen om je de ogen te openen, maar zaten de oogkleppen vaster dan gedacht. Je beseft dat het anders kan en mag. Je geeft jezelf deze erkenning. Hoe dapper is dat! Het lijkt als een enorme stap terug, maar achteraf de beste stap die je kan maken. Je gaat weer terug naar je gevoel. Naar je eigen kern. Naar je eigen mooie IK. Een mooier cadeau kun je je kind niet geven.

Effe een grappig filmpje ;-). Wel een met betekenis natuurlijk. Hoezo geeft de kapper verlichting? Ik merk vaak dat vrouwen (en sommige mannen ook) het lastig vinden om bepaalde dingen ECHT te mogen ONTVANGEN. Een compliment wordt vaker weggewuifd, we kopen sneller iets leuks voor onze kinderen dan voor onszelf, we voelen ons soms schuldig als we iets leuks gaan doen terwijl onze kinderen naar opvang of oppas gaan. Etcetera.

We weten dat we eerst goed voor onszelf moeten zorgen omdat we dan ook voor anderen kunnen zorgen. Zoals we in een vliegtuig eerst zelf het zuurstofmasker om moeten doen en dan bij ons kind. Maar DOE je dat ook daadwerkelijk in het dagelijks leven? En als je dat doet met welk gevoel doe je dat dan? Kun je er dan ook met je hele aandacht bij zijn en er van genieten omdat het voor JOU is? Of zit je bij de kapper en ben je ondertussen al een boodschappenlijstje aan het maken in je hoofd? Of geniet van je het haren wassen (heerlijk!), het gratis kopje koffie en een momentje om een tijdschrift te lezen?

Soms voelen de dingen donker, niet fijn, alles is stom. Een overprikkeling in je hoofd. Ik herken het bij mezelf en mijn gezin. 
Er moet dan wat uit om weer dichter bij jezelf te komen, bij je hart. Herken je dat? Laat je dat toe?
Bij mij waren het mijn kinderen die het kennelijk aanvoelden en mij daar even heel duidelijk op attendeerden ;-). Geen prettige situatie, maar wel een die nodig was blijkbaar.

We zijn als ouder of professionals geen heilige. We nemen altijd onze eigen bagage mee. Kinderen voelen dat haarfijn aan. Ook al doen we nog zo ons best, zij prikken daar feilloos doorheen. Als je dat als een cadeautje en een uitnodiging kunt zien, maakt je dat uiteindelijk tot een nog mooier mens.

Hoe gaaf is het als je jezelf de ruimte geeft om te shinen! Om de kracht die in je zit te laten zien. Om daar gehoor aan te geven. Om je eigen authentieke zelf te zijn. Om bewuste keuzes te maken die bij je passen en wat gewoon goed voelt. Ik weet dat dit vaak niet zonder slag of stoot gaat, maar juist daar vind je je power terug. En daar gaat je kind in mee. Daarmee geef je je kind ook de ruimte om zich te laten zien. En geef je gehoor aan je kind. Het lastige gedrag wat we soms zien is eigenlijk ruwe energie die er uit wil. Net als die er bij jou uit mag komen. Die ruwe energie is niets meer dan de kracht om de ruimte te krijgen om zelf bepaalde keuzes te mogen maken. Groot of klein. Maakt niet uit. Het maakt je tot een uniek, autonoom persoon. En dat is wat we allemaal willen. Dat geeft ons de vrijheid die we willen.

Wat doe je als je kind niet mee werkt met wat jij wilt? Ga je de strijd aan? Gooi je de handdoek in de ring? 
Blijf je aanmodderen met wat je aan het doen bent? 
Heb je er al eens bij stil gestaan waarom je kind zich verzet? Welke spiegel geeft het hiermee weer? Verzet jij je ergens tegen? Ben jij een strijd aan het leveren tegen iets wat naar de oppervlakte mag komen maar vind je het eng?

Je kind wil op het moment van strijd met name de ruimte om zijn gevoel te mogen uiten. Dat zijn gevoel er mag zijn, dat hij hierin erkend wordt. Een strijd winnen lost misschien op de korte termijn wat op. Maar wat doet het op de lange termijn? Het gevoel mocht er niet zijn, voelt zich afgewezen, ruimte in autonomie wordt beperkt, hij gaat zich aanpassen of nog meer verzetten. Allemaal dingen waarvan we niet willen dat het gebeurt. Daar zit geen geluksgevoel in.

Hihi, deze vlog heeft mij stiekem geholpen om door mijn eigen angst heen te gaan. Door los te laten wat niet meer werkt. Het niet meer toe te dekken. Die deken af te gooien en er een cape van te maken. Een cape die me gaat laten vliegen. Een cape die me nog meer bij mezelf brengt. Een cape die me helpt mijn missie uit te dragen.

Je hoeft het niet alleen te doen. Je moet het echter wel zelf doen....

En daarbij: Als je om hulp vraagt, betekent niet dat je gefaald hebt, het betekent dat je er niet alleen voor staat!

Soms lopen de ochtenden net even anders dan je zou willen. Ook dan kun jij zelf het verschil maken. Ben je bewust van je eigen gedrag, gedachten en onzekerheden. 

Dingen lopen in het leven niet perfect. HET perfecte bestaat niet. Het imperfecte maakt het juist perfect. Alles onder controle willen houden hoe het moet lopen, maakt juist dan het niet loopt zoals je zou willen. Dat vreet energie. Dit loslaten en de situatie gebruiken zoals die is, maakt dat het juist voor je kan werken. Daarvan krijg je energie.
Mijn vorige vlog verliep anders dan ik had verwacht. Het einde, tip 5, is hier te zien. Ik maak gebruik van deze situatie om tip 5 direct in te zetten en zelf nieuwsgierig te zijn naar wat het met jullie deed dat het contact in het vorige vlog ineens verbrak. 
Zo gaat het in het echte leven ook alleen zijn we ons er niet altijd bewust van. Af en toe is niet erg, maar als het veelvuldig voorkomt wat doet het dan met de ander? Hoe voelde jij je?

Juf Ellen vertelt...
Hoe werkt het in het contact tussen jou en de ander? Deze vlog geeft een stuk theorie aan de hand van tekeningen (beeld blijft immers beter hangen) uitgaande van het contact model van de academie voor Haptonomie. Tevens worden er vijf tips gegeven voor een beter contact!
Althans...bijna vijf... Wat doet het einde met jou?

We laten ons door alles wat er in en om ons heen gebeurd beïnvloeden, ook wanneer we het niet direct in de gaten hebben. In dit geval kies ik er voor om me niet te laten afleiden en een ander moment te kiezen waarin ik meer gefocust kan zijn. Zodat ik met aandacht me tot jullie kan richten. Want dáár gaat het over in het contact.

Laat jij je leiden door angst? Of ga je er door heen en volg je je hart?

Geloof jij dat je een kracht bezit sterker dan je angst en twijfel?
Bekijk jezelf in de spiegel en ga er voor! Ga groeien! Je kind groeit met je mee!