Mijn visie

Je doet er alles voor om dat te bereiken. En dan baal je er soms stevig van als dat niet lukt. Je komt in een negatieve cirkel, de rust en het plezier is weg. Je reageert je af op je kind. Hij moet zich gedragen en luisteren. Waarom doet hij nou niet gewoon wat jij wilt? Het antwoord hierop is eigenlijk heel simpel. Je kind houdt je een spiegel voor, omdat hij wil dat jij óók gelukkig bent. Onze eigen angsten, overtuigingen, verlangens komen daarmee naar boven. En dat vinden we lastig.

De leuke dingen zien we wel, lachen, plezier maken, vinden we allemaal oké. Maar als het gaat om boosheid, onzekerheid, angsten, dan wordt het anders. Dan willen we het graag gaan oplossen voor ons kind zodat het weg is. En jij hoeft niet te voelen wat je voelt. Je stopt het weg en gaat je kind helpen anders te reageren, andere dingen te voelen. Je denkt dat je je kind helpt, maar uiteindelijk ben je met jezelf bezig. Je projecteert onbewust je eigen oude pijn op je kind. Hierdoor kijk je niet meer naar je kind, maar ben je zelf bezig met overleven, niet voelen wat er in jou (nog) speelt.

Door verder te kijken dan het gedrag wat het kind laat zien en erkenning te geven voor zijn gevoel én je eigen gevoel wat daarmee gepaard gaat, maak je het verschil. Door deze gevoelens te laten zijn, worden ze doorvoeld en kunnen ze verwerkt worden. Ga je er tegen in of wil je een andere ‘vorm’ kind zien dan gaat het kind zich aanpassen of ageren. Aanpassen om jou gelukkig te maken. Of steeds harder schreeuwen zodat je je kind echt gaat horen en vervolgens naar jezelf gaat luisteren. Want ze willen ons immers gelukkig zien. En daar gaan ze ver in. Ten koste van wat? En is dit wat jij als ouder wil? Jij wilt je kind toch ook gelukkig zien? Dan mag je ze niet opzadelen met je eigen ballast. Daar mag je zelf erkenning aan geven en zelf je verantwoording voor nemen.

Maar dat is het wel: confronterend. In de spiegel kijken, daar heb je lef voor nodig. Niet makkelijk, maar leidt wel tot meer geluk bij beiden. En een beter contact en een betere verbinding. Je geeft je kind daarmee de ruimte om zichzelf te zijn, met al zijn hebbelijkheden en onhebbelijkheden. In die ruimte zit groei. Groei voor het kind en de ouders. Opvoeden wordt dan GROOTbrengen.

Wanneer jij de verantwoording neemt voor jouw eigen issues kun je zuiver gaan kijken en reageren naar je kind. Heeft jouw kind ruim baan om alle kanten van het leven te gaan ontdekken, ervaren en aan te gaan vanuit een veilige basis. En jij zelf ook. En dat, ja dát is geluk.