Durf te voelen!

Wat zijn we met velen toch gefocust op ons brein. Ons brein wat oneindig veel mogelijkheden kent. Waar we al heel veel over weten en nog veel meer van willen weten. En dat is mooi. Zeker, we hebben ons brein nodig. Maar wanneer werkt ons brein nou het best? Wanneer er niet gepiekerd wordt, we geen stress hebben, er niet van alles van ons gevraagd en gevergd wordt. Wanneer we ons niet vast zetten door allerlei verwachtingen waarvan we denken dat we daar aan moeten voldoen. Wat ons brein nodig heeft is een hart dat luistert. En van daaruit gaat je intuïtie kanaal open staan, waardoor je keuzes maakt die veel beter bij jou als persoon passen. En dat geeft rust. Minder stress. Beter werkend brein.

Zet die versnelling eens een tandje lager

Hoe luister je nou naar je hart? In eerste instantie door te vertragen. Alles echt in een versnelling lager (of twee of drie). En daar begint het al, want als we dat gaan doen, gaan we voelen. En voelen is eng. Voelen kennen we niet, hebben we niet geleerd. Als we als kind boos waren moesten we ons gemak houden, vooral geen tegen woord geven. Of als we pijn hadden, verdrietig waren, moesten we niet zeuren of we stelden ons aan. Of zelfs als we heel blij waren moesten we niet zo gek doen. “Doe maar normaal, dan doe je al gek genoeg”. Vreselijk vind ik die uitspraak. Ik sluit me meer aan bij de uitspraak van Loesje: “Van normaal doen daar word je gek van”. En dat lijkt er een beetje te gebeuren. Het ‘normaal doen’ hoeft niet meer, maar we weten ook niet meer hoe we ons dan mogen gedragen. We zijn de weg een beetje kwijt. Doordat we verwijderd zijn van ons voelen, zijn we ook verwijderd van onszelf. Van wie we in wezen zijn en welk pad bij je past. Een beetje van ‘het padje af’ zeg maar. En om weer terug op dat pad te komen heb je het nodig om weer te mogen voelen. Niet alles beredeneren met je hoofd, bagatelliseren, weg lachen, verdoven, etc, om er maar niet aan te hoeven. De enige uitweg die je hebt als het niet lekker gaat is durven voelen. En vaak zit daar pijn op. Soms zelfs diep geslagen wonden die geheeld mogen worden. Door ze aan te kijken, te voelen met alle emoties die er bij komen, te weten waar het vandaan komt (oké is een stukje brein, de mens heeft ook behoefte aan overzicht en duidelijkheid, geeft ook rust), doorvoelen en vooral je emoties toelaten, laten zijn wat er is, dan kun je ook die (diepe) pijn helen en kom je weer terug op je eigen pad.

Stap voor stap...

Stap voor stap kun je dit leren. Vergt oefening. Net zoals je met sporten je spieren traint, kun je jezelf ook trainen in het leren voelen. Sta eens vaker stil en merk op in je lijf wat er gebeurt. Zet je stappen tijdens het lopen zachter en rustiger neer. Haal eens bewust adem in de overgang van de ene naar de andere activiteit. Ben je er bewust van dat je wat anders gaat doen. Hoe voelt dat in je lijf? Waar voel je iets?

 

Heb aandacht voor hetgeen je aan het doen bent. Benoem het desnoods hardop. Daardoor krijgen andere stemmetjes of verdwaalde gedachten niet de overhand en kom je meer in het moment. En in dat moment leer je om te voelen wat er in je lijf allemaal speelt.

 

En ga eens bij jezelf na wanneer je ‘ja’ zegt tegen iets of iemand terwijl je eigenlijk ‘nee’ bedoeld. En zeg dan de volgende week wel eens ‘nee’. Een nee tegen een ander is een ja tegen jezelf. En voel dan eens in je lijf wat dat met je doet. Wat ‘zegt’ je hart dan? Je hart hè, niet met je hoofd. Want dan hoor je waarschijnlijk andere stemmetjes van wellicht valse overtuigingen. En dan kom ik weer terug bij je oude pijn. Toen je geen ‘nee’ mocht zeggen. En als die ander moeite heeft met jouw ‘nee’ dan is dat het probleem van die ander. Daar ben jij niet verantwoordelijk voor. Dat ben je alleen voor jezelf.

Durf te voelen!

En als je zo vaker oefent dan wordt keuzes maken steeds makkelijker. Voelt het goed, doen. Voelt het niet goed, niet doen. En daarmee zijn we ook een goed voorbeeld voor onze kinderen. En eigenlijk zijn zij het juist die ons laten zien hoe het werkt. Zij staan dichter bij hun gevoel, hun pure ik. Zeker de kinderen van nu. Zij durven te voelen! Als wij dat dan ook gaan doen, ontstaat er een mooie wisselwerking. Uitgaande van gelijkwaardigheid. Leren van elkaar. Kinderen zijn een mooie, bijzondere, maar wellicht ook confronterende spiegel voor ons. Als het ons lukt om in die spiegel te kijken, dat kinderen mogen voelen, dat emoties er mogen zijn. En dan zelf stap voor stap dit ook meer gaan doen, dan staan we in een mooie verbinding met elkaar. Daarin kan de liefde en de kracht stromen. En die kan elke pijn helen die er mogelijk (nog) zit of komt. Dan gaan pijn en liefde hand in hand samen waarvan de liefde uiteindelijk overheerst. En dan is er rust. Niet makkelijk, ik weet het uit eigen ervaring, maar het kan wel. Dus durf te voelen! 

Reactie schrijven

Commentaren: 0